Historia

Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii, zakład opieki zdrowotnej powołany do świadczenia specjalistycznych usług medycznych w zakresie chorób płuc i gruźlicy, ze szczególnym uwzględnieniem chirurgii klatki piersiowej, chemioterapii nowotworów oraz rehabilitacji pulmonologicznej jest spadkobiercą osiągnięć oraz kontynuatorem poznańskiej ftyzjatrii.

Od XIII wieku

Rodowodu Wielkopolskiego Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii należy doszukiwać się w XIII wieku. Biskup poznański Bogufał III w roku 1263 założył przed murami miasta Poznania niedaleko Bramy Wronieckiej Szpital św. Ducha. Zakład przechodził różne koleje losu. Podczas wojen szwedzkich (1650 - 1660) był dwukrotnie spalony. Pierwszy raz odbudowany w 1670 r. a następnie zmodernizowany w 1719 r. Był najokazalszym i najlepiej wyposażonym szpitalem poznańskim. Zajmował kilka murowanych budynków, posiadał folwark we wsi Winiary oraz młyn za Bramą Wroniecką. Szpital prowadzony był przez Zakon Świętego Ducha de Saxia założony przy szpitalu w Montpellier i zajmował się leczeniem dzieci i dorosłych oraz pełnił funkcję opiekuńczą nad porzuconymi dziećmi, kalekami, starcami, kobietami ciężarnymi. W 1788 r. szpital przeniesiono w obręb murów miasta. W związku z likwidacją zakonu św. Ducha na ziemiach polskich, nastąpiła zmiana właściciela i przeznaczenia zabudowań, które zostały sprzedane w 1801 r. mydlarzowi poznańskiemu. W roku 1832 szpital znalazł pomieszczenie przy ul. Sierocej, następnie działał w pomieszczeniach poklasztornych przy ul. Koziej, dając początek istniejącemu do dzisiaj Szpitalowi Miejskiemu przy ul. Szkolnej.

W 1899 r. w Poznaniu założono pierwsze na ziemiach polskich Towarzystwo do Walki z Gruźlicą, w 1906 r. powstała pierwsza Poradnia Przeciwgruźlicza, również w Poznaniu narodził się pomysł utworzenia w Polsce centralnego instytutu naukowego do badań nad gruźlicą. W Klinice Chorób Dziecięcych Uniwersytetu Poznańskiego, w roku 1928 została zainicjowana przez dr. Janusza Zeylanda akcja masowych szczepień przeciwgruźliczych niemowląt. Produkcją szczepionki zajmowała się dr Eugenia Zeyland w Zakładzie Bakteriologii Uniwersytetu Poznańskiego. E. i J. Zeylandowie ściśle współpracowali z Laboratorium Badań Gruźlicy Instytutu Pasteura w Paryżu. W 1929 r. powstał Ośrodek Szczepień BCG. W Poznaniu działało wielu, obok E. i J. Zeylandów znanych lekarzy ftyzjatrów.

Okres międzywojenny

W okresie międzywojennym, pod naciskiem opinii środowiska medycznego i opinii społecznej, w sytuacji gdy szczególnie dotkliwy był brak łóżek dla chorych na gruźlicę, w 1927 r. Magistrat uchwalił budowę nowego szpitala miejskiego na obszarze położonym między ulicami Dąbrowskiego, Szamarzewskiego i Szpitalną, w którym miał się znaleźć 250-łóżkowy oddział dla chorych na gruźlicę. Prace budowlane rozpoczęto latem 1929 r. po zatwierdzeniu przez Radę Miejską projektu zaproponowanego przez architekta Sylwestra Pajzderskiego.

W związku z przedłużającymi się pracami budowlanymi oraz pilną potrzebą utworzenia oddziału dla chorych na gruźlicę, jesienią 1929 r. Magistrat przydzielił na powyższy cel nowo wybudowany obiekt przy ul. Szamarzewskiego 62, z pierwotnym przeznaczeniem na sierociniec. W zaadaptowanym budynku, znacznie skromniejszym niż to co zakładały wcześniejsze plany, urządzono 1 czerwca 1930 r. Oddział Gruźliczy Szpitala Miejskiego.

W czasie działań wojennych Oddział został częściowo zniszczony. Odbudowany i oddany do użytku 1 maja 1946 r. 110-łóżkowy Oddział Płucny Szpitala Miejskiego przy ul. Szamarzewskiego 62, zdecydowanie poprawił warunki leczenia szpitalnego chorych na gruźlicę.

Lata 60.

W lutym 1964 r. uchwałą Prezydium Rady Narodowej dla miasta Poznania powołany został do życia Ośrodek Walki z Gruźlicą dla miasta Poznania przy ul. Szamarzewskiego 62.

Ta nowocześnie wyposażona placówka dysponowała 260 łóżkami w 6 oddziałach szpitalnych oraz posiadała część poradnianą i diagnostyczną.

W 1964 r. oddano do użytku budynek Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej przy ul. Szamarzewskiego 84, w którym umieszczono poradnie przeciwgruźlicze dla dzieci i dorosłych, 100-łóżkowy oddział szpitalny, pracownie diagnostyczne, dział metodyczno-organizacyjny, radiofotografii i administrację.

Zarządzeniem nr 90/74 Prezydenta Miasta Poznania z dnia 29 czerwca 1974 utworzono Zespół Specjalistyczny Chorób Płuc i Gruźlicy dla miasta Poznania, jednocześnie zlikwidowano 1 lipca 1974 r. jednostkę budżetową: Ośrodek Walki z Gruźlicą dla miasta Poznania.

Po połączeniu Zespołu Specjalistycznego Chorób Płuc i Gruźlicy (dawniej Ośrodek Walki z Gruźlicą) oraz Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej w jedną całość w dniu 4 lipca 1975 r. powstał Wojewódzki Zespół Specjalistyczny Chorób Płuc i Gruźlicy im. Eugenii i Janusza Zeylandów. Poznań uzyskał potężne centrum pulmonologiczne składające się z Ośrodka I przy ul. Szamarzewskiego 62 oraz Ośrodka II przy ul. Szamarzewskiego 84 w swojej strukturze posiadające następujące działy: szpitalny, poradniany, diagnostyczny, metodyczno-organizacyjny, rehabilitacji i orzecznictwa oraz dział administracyjno-gospodarczy. Część szpitalna dysponowała 400 łóżkami i składała się z 10 oddziałów w tym 6 męskich, 3 kobiecych i 1 dziecięco-młodzieżowego. Na bazie jednego z oddziałów męskich od roku 1965 r. działała Klinika Ftyzjatryczna Akademii Medycznej.

Lata 90.

Na mocy porozumienia zawartego 18 grudnia 1996 r. między Wojewodą Poznańskim a Akademią Medyczną w Poznaniu nastąpiło przekazanie Akademii Medycznej budynku przy ul. Szamarzewskiego 84. Porozumienie przewidywało zakończenie procesu przekazywania Ośrodka II na koniec 1999 r. Ze względu na przekształcenie Wojewódzkiego Zespołu Specjalistycznego Chorób Płuc i Gruźlicy w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej (18. 11. 1998 r.) proces ten zakończono 31 grudnia 1998 r.

Zespół w drodze reorganizacji i restrukturyzacji zmienił nazwę na Wielkopolskie Centrum Chorób Płuc i Gruźlicy oraz uzyskał status samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej zarządzeniem Wojewody Poznańskiego z dnia 5 listopada 1998 r. Wielkopolskie Centrum Chorób Płuc i Gruźlicy dysponuje 239 łóżkami, składa się ze szpitala, zespołu poradni specjalistycznych, działu metodyczno-organizacyjnego, pracowni diagnostycznych, centralnej sterylizatorni, apteki, części administracyjno-gospodarczej.

Ogólny spadek zachorowalności na gruźlicę spowodował rozszerzenie zakresu świadczeń o szeroko pojęte zagadnienia pulmonologiczne stanowiące problem społeczny: nowotwory i nieswoiste infekcje układu oddechowego, choroby śródmiąższowe, przewlekła obturacyjna choroba płuc, rozedma płuc, astma, zatorowość płucna, grzybice płuc. Już w roku 1975 pacjenci ze zmianami niegruźliczymi stanowili aż 75% , w połowie lat dziewięćdziesiątych wspomniana grupa hospitalizowanych wzrosła do 91,7%, a w roku 2003 do 98,1%. W tej grupie obserwuje się szybki wzrost liczby pacjentów z podejrzeniem raka płuca. W związku z tym położono szczególny nacisk na rozwój wczesnej diagnostyki nowotworów płuc oraz różnorodnych metod terapii.

W 1995 r. utworzono oddział Onkologii Pulmonologicznej oraz Oddział Torakochirurgiczny, zmodernizowano oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii co umożliwiło stosowanie nowoczesnych wysokospecjalistycznych procedur diagnostyczno-leczniczych i rehabilitacyjnych.

Oddział Torakochirurgiczny wraz z nowocześnie wyposażonym blokiem operacyjnym przyjmuje pacjentów z regionu Wielkopolski oraz ze względu na wysokospecjalistyczne procedury również z całej Polski. Od grudnia 2003 r. oddział posiada nową aparaturę do operacji torakochirurgicznych tj. laser neodymowo-yagowy, który umożliwia stosowanie ograniczonej resekcji tkanki płucnej w głębi miąższu w przypadku mnogich przerzutów (do 18 jednoczasowo), operowania w pobliżu wielkich naczyń i serca, ograniczenie powikłań. Laser poszerza możliwość chirurgicznego leczenia różnych nowotworów przerzutowych w płucach.

Oddział Onkologii Pulmonologicznej specjalizuje się w diagnozowaniu oraz kompleksowym leczeniu nowotworów układu oddechowego i klatki piersiowej, szczególnie niedrobnokomórkowego raka płuca. Dnia 16.01.2006 r. decyzją Wojewody Wielkopolskiego o wpisie do rejestru zakładów opieki zdrowotnej, zmienił nazwę na Oddział Onkologii Klinicznej.

Oddziały Pulmonologiczne zajmują się leczeniem chorób płuc i oskrzeli, diagnozowaniem i leczeniem gruźlicy, leczeniem chorób wewnętrznych towarzyszących chorobom układu oddechowego, rehabilitacją pulmonologiczną. Oddział Opieki Paliatywnej utworzony w 2001 roku, zapewnia pacjentom w terminalnym okresie choroby nowotworowej interdyscyplinarną opiekę medyczną, psychologiczną, duszpasterską i społeczną.

Od 1986 roku prowadzona jest tlenoterapia domowa, czyli leczenie niewydolności oddechowej za pomocą koncentratorów tlenu w domu.

Szpital w Ludwikowie

Dnia 1 października 2008 r. nastąpiło połączenie Wielkopolskiego Centrum Chorób Płuc i Gruźlicy w Poznaniu i Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala Gruźlicy i Chorób Płuc im. St. Staszica w Ludwikowie. Nowa jednostka powstała na mocy Uchwały XXV/343/08 Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 30 czerwca 2008 r. Nazwę “Ludwikowo” nadał w XIX stuleciu francuski właściciel kilku gospodarstw chłopskich tzw. hub, na cześć króla Ludwika XIV. Tą nazwą objęto kompleks zabudowań Sanatorium, a obecnie Szpitala w Ludwikowie znajdujących się na Górze Staszica (112 m n. p. m., 3 km na zachód od Mosiny, 20 km na południe od Poznania) w centrum Wielkopolskiego Parku Narodowego. Zabudowania szpitalne toną w gęstwinie drzew różnego wieku w szlachetnych gatunkach. Wyjątkowe piękno krajobrazu ludwikowskiego zjednały mu nazwę “Perły Wielkopolski”. Urozmaicona konfiguracja terenu, duże i zwarte kompleksy leśne, liczne jeziora w pobliżu, a przede wszystkim korzystne warunki klimatyczne sprawiły, że powstała w tym okresie w Poznaniu spółka akcyjna, która wykupiła część terenów i wybudowała (1886 r.) pensjonat z restauracją - obecny Pawilon I. Po II Wojnie Światowej, po okresie działalności zakładu jako szpitala wojennego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych zadecydował o zmianie profilu działalności (1947 r.) - na Sanatorium Dziecięce. Tak funkcjonował zakład do roku 1966. Wtedy to przemianowano sanatorium dziecięce na Sanatorium Przeciwgruźlicze dla dorosłych. Do chwili obecnej zakład zmieniał nazwy na Sanatorium Chorób Płuc i Gruźlicy, Szpital Przeciwgruźliczy, Szpital Pneumonologiczny, Szpital Chorób Płuc i Gruźlicy im. St. Staszica, do momentu połączenia - Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Gruźlicy i Chorób Płuc im. St. Staszica. Doskonały wpływ na leczenie i dobre samopoczucie chorych, ma piękne otoczenie, duży 51 ha park szpitalny, który znajduje się w otulinie Wielkopolskiego Parku Narodowego.

Szpital w Chodzieży

W efekcie połączenia nastąpił prężny rozwój obu placówek oraz dynamiczny wzrost ilości i jakości świadczonych usług medycznych. Uzyskane efekty spowodowały, iż na mocy uchwały Nr XXVIII/528/12 Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 26 listopada 2012 roku, organ założycielski postanowił z dniem 1 marca 2013 roku, połączyć Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii im. Eugenii i Janusza Zeylandów w Poznaniu i Wielkopolski Specjalistyczny Szpital Chorób Płuc i Gruźlicy im. dr. Władysława Biegańskiego w Chodzieży.

Wielkopolski Specjalistyczny Szpital Chorób Płuc i Gruźlicy im. dr. Władysława Biegańskiego położony jest w niewielkiej odległości od głównej drogi łączącej Piłę z Poznaniem, na pięknym, zalesionym wzgórzu zwanym Wilczyńcem, otoczonym jeziorami. Ten neoklasycystyczny obiekt wybudowany został w latach 1923-1925 z inicjatywy Kasy Emerytalnej dla Robotników Polskich Kolei Państwowych w Poznaniu. Ze względu na wspaniałą okolicę i mikroklimat ulokowano w nim Sanatorium dla Płucno Chorych. W uroczystości jego otwarcia, która odbyła się 14 września 1925 r. uczestniczył sam Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Stanisław Wojciechowski. Szczyt rozwoju chodzieskiego sanatorium przypadł na lata 1933-1939, kiedy to kierował nim dr Teodor Białynicki – Birula, lekarz i humanista związany z całą plejadą ówczesnych twórców literatury i sztuki, m. in. z Witkacym, który często gościł w Chodzieży i tu ukończył między innymi dramat "Szewcy". Sanatorium należało wtedy do elitarnych ośrodków w Polsce. W latach powojennych, oprócz leczenia zachowawczego w dwóch oddziałach pulmonologicznych, po otwarciu oddziału chirurgii klatki piersiowej oraz oddziału anestezjologii i intensywnej terapii, możliwe stało się kompleksowe leczenie schorzeń klatki piersiowej. Sukcesy diagnostyczne i terapeutyczne zespołu znanych lekarzy sprawiły, że szpital stał się jednym z najlepszych tego typu szpitali w kraju. Po rozszerzeniu działalności o chirurgię sutka i tarczycy, uznawany był za jeden z wiodących ośrodków specjalistycznych w Polsce.

Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii

Decyzja organu założycielskiego o połączeniu Centrum z Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalem Gruźlicy i Chorób Płuc w Ludwikowie oraz z Wielkopolskim Specjalistycznym Szpitalem Chorób Płuc i Gruźlicy im. dr. Władysława Biegańskiego w Chodzieży była momentem przełomowym w działalności i rozwoju wyżej wymienionych placówek. Umożliwiła utworzenie w Wielkopolsce, na ich bazie, centrum leczenia schorzeń układu oddechowego. Powołanie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii odzwierciedla dotychczasowe osiągnięcia w pulmonologii wymienionych szpitali, jak również wyznacza kierunek dalszego rozwoju zakładu. Współczesna pulmonologia, wykorzystująca nowe osiągnięcia naukowe i techniczne, rozwiązuje problemy zdrowotne dotyczące układu oddechowego. Do najważniejszych problemów pulmonologicznych należą: rak płuca, gruźlica, astma oskrzelowa, przewlekła obturacyjna choroba płuc, choroby infekcyjne układu oddechowego, alergologia oraz rehabilitacja chorych ze schorzeniami w obrębie klatki piersiowej, a także opieka długoterminowa i paliatywna nad chorymi z w/w schorzeniami.

Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii im. Eugenii i Janusza Zeylandów Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii udziela specjalistycznych usług medycznych z zakresu diagnostyki, leczenia i rehabilitacji chorób płuc, gruźlicy, towarzyszących im chorób wewnętrznych, chirurgii klatki piersiowej, skojarzonego leczenia nowotworów płuc, alergologii, opieki długoterminowej i paliatywnej w trybie stacjonarnym (612 łóżek) i ambulatoryjnym w Zespole Poradni Specjalistycznych. Pracownie diagnostyczne wyposażone w nowoczesne systemy diagnostyczne i aparaturę zapewniają szerokie spektrum badań laboratoryjnych, mikrobiologicznych, obrazowych w tym badania radiologiczne, ultrasonograficzne, tomokomputerowe, a także badania endoskopowe oraz badania czynnościowe układu oddechowego i krążenia.

Obecnie, WCPiT pełni rolę regionalnego, a dla wybranych jednostek chorobowych, ponadregionalnego centrum medycznego. Centrum jest wyposażone w nowoczesny sprzęt medyczny, najnowsze technologie, zatrudnia wysokiej klasy specjalistów, w tym specjalistów przygotowanych do przeszczepów płuc (pozwolenie Ministra Zdrowia na przeszczepianie płuc uzyskane w 2013 r.).

Na bazie Centrum działa Klinika Torakochirurgii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego oraz Katedra Rehabilitacji w Chorobach Wewnętrznych wraz z Zakładem Rehabilitacji w Chorobach Układu Oddechowego na Wydziale Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, gwarantując wysoką jakość kształcenia kadry medycznej oraz udzielanych świadczeń zdrowotnych . Centrum realizuje programy naukowe , badania kliniczne oraz programy zdrowotne m.in.: „Program Wczesnego Wykrywania Raka Płuc”, „Program Wczesnego Wykrywania Gruźlicy”, „Poprawa standardów leczenia operacyjnego i skojarzonego raka płuca-doposażenie i modernizacja klinik i oddziałów torakochirurgii”, ponadto Program „Szpital przyjazny kombatantom”, udział w programie „ Strategia Polityki Społecznej Województwa Wielkopolskiego do roku 2020” - Zespół roboczy – Zdrowi Wielkopolanie”.

Centrum w ramach działań profilaktycznych organizuje corocznie bezpłatne świadczenia medyczne dla mieszkańców Poznania i okolic – pt. PIKNIK TLENOWY oraz DZIEŃ CHOREGO.

Systematycznie unowocześniane i modernizowane Centrum wyposażane jest w najnowsze systemy zapewniające bezpieczeństwo pacjentów i personelu, budynków, danych osobowych, sprawne funkcjonowanie oraz profesjonalną i kompleksową obsługę pacjenta: systemu „inteligentny” budynek , elektroniczny system zarządzania ruchem chorych, tryb telekonferencji on-line w standardzie HD, elektroniczną wersję dokumentacji medycznej, ogólnodostępny bezprzewodowy Internet dla pacjentów.

Wielkopolskie Centrum Pulmonologii i Torakochirurgii wdrożyło system zarządzania jakością w Szpitalu w Ludwikowie w 31.01.2003 r., system zarządzania środowiskowego w 2009 r., w Szpitalu w Poznaniu system zarządzania środowiskowego i jakością w 1.02.2005 r. w Szpitalu w Chodzieży system zarządzania środowiskowego i jakością w 06.2013 r. System Zarządzania jest utrzymywany, doskonalony i podlega integracji.

Korzystając z tej strony, wyrażasz automatycznie zgodę na zapis lub wykorzystanie plików cookies. Twoja przeglądarka internetowa umożliwia Ci zarządzanie ustawieniami tych plików. Jeśli nie chcesz, by ta informacja wyświetliła się ponownie, kliknij "zgadzam się".